Niet ik maar wij

Niet ik maar wij!

Het einde van het jaar komt  uur  per uur dichterbij . Even snel ook  de contrasten waar  wij als persoon  onze wereld  meegaan afsluiten van het jaar 2018 en daarbij ook starten in  het nieuwe jaar 2019 . We nemen veel dingen mee van vorig jaar maar toch wil ik toch wat  hieronder in deze tekst staat  die kleine voetnoot van 2018 even neergepend hebben .

Deze donkere dagen deden me veel beseffen en ik hoop ook voor velen anderen die dit lezen  juist hetzelfde .

Een jaar is bijna niets meer van besef waard . Door de snelheid  gaan we dingen  als gewoon beschouwen en is er geen plaats voor de eigenheid of juist die emotie die ons tot mens en persoon maakt .

Meerdere mensen spreken daarom ook over de verschillen in onze maatschappij en de kwetsbaarheid ervan . Dit klopt maar er moet ook  plaats zijn nuance en toekomst visie voor  onze kinderen die verder moeten met de aardbol met daarin alles vervat zowel het goede als ook het kwade .

In rasse schreden vlogen dagen en maanden voorbij. Zonder dat we stil stonden om de schoonheid er van te zien. Juist door onze gehaaste invloed op alles zijn we zo veranderd  of toch zo veel om die kleine dingen niet meer te zien die ons gelukkig maken .Door de cijfers en prestatiedrang werd dit de  nieuwe vloedgolf  om zo naar de verandering te gaan en dat lukte ook . Maar deze golf veranderde snel  in een tsunami en is nu veel meer de verachting van deze eeuw . er kwam meer plaats voor  werk dan privé. Een spagaat tegenover vroeger wat een gemis is voor velen maar ook ergens begrip vind in deze moderne samenleving  .

Het warme nest waar iedereen zo over spreekt is deels bij velen weg . Ze komen thuis uitgeblust en gaan voor de tv zitten . Het gezin is een warme haven van het goed voelen en delen van velen dingen maar  door de jaren heen is dit verwaterd . Het gezin bleef maar we leven in plaats van met elkaar door deze moderniteit er naast .


Als men vroeger thuis kwam was er altijd iemand rondje van geburen of familie . Nu is dat anders de betonnen muren met een laag verf er  op zorgen voor een kille aankleding en geeft ook de toon voor een eenling bestaan .Deze kinderen nemen  dit mee  in hun bestaan en spiegelen zich eraan .De bereidheid om er te zijn  in een warmhuis met de mama, papa of zelfs grootouders  is een aanmoediging om samen toch meer te zoeken naar de liefde en warmte in onze maatschappij . De verbondenheid tussen iedereen is nog moeilijk te zien in een verziekte maatschappij waarin de ik figuur de hoofdrol tart .

Zo nu en dan is er twijfel in onze maatschappij over het individu .De ik persoon die altijd maar gaat zonder stoppen en alles meeneemt in zijn rugzak . De verkoudheid van deze eeuw is dat  hij of zij nergens meer naar toe kan. Op een moeilijk moment er is er geen uitweg . Doordat we onze zwakte laten zien zijn we minderwaardig en gaat de trein door zonder mij . Depressief zijn kan jong en oud overkomen zowel rijk en arm . Ook wat ik hierin opmerk is dat  deze grens geen individu staat maar bijna iedereen op een kruispunt in zijn leven  met geen pasklaar antwoord . Daar  staan is een vrees voor velen en moet ook worden gehoord . Wij moeten meer doen  om dingen te veranderen  dan wat  we nu weten .

Ik zie al start punt bij het begin van een warm nest rond ons  om zo te bouwen aan de toekomst  .Maar er moet ook veel meer gebeuren dan alleen het gezin of familie .

We zien elke avond op de tv de schrijnende bebloede beelden van aanslagen ,oorlogen  en ruziënde mensen voor het eigen belang of eigen gelijk  . De media vormde  ons wereldbeeld toen en nu nog steeds  . Bij de eerste bebloede foto schrok iedereen  hetzelfde voor het beeld van de gefilmde oorlogen en aanslagen  . Het functioneren van onze kinderen is niet meer normaal onze kinderen  kijken nu naar die tv en gaan hier normaal over  hun emotie is weg en word  verdrukt door een gewoonte van weer een aanslag of een bloedbad . Het besef is er maar er is dan de stilte . Het doodzwijgen is ook  geen  optie maar vooral durven er mee om te gaan in een sfeer dat het bespreekbaar is een stap vooruit .

Voor velen zijn er die vragen  maar ook personen die  zich durven uitspreken over verschillende materies  .Maar wie heeft er gelijk  in dit soort zaken . Er is geen vaste lijn  en men zoekt naar die geborgenheid en vertrouwen in deze dagen maar het is wel ver zoek .
Als politicus  gaan er velen voor het eigen gelijk  van idee of strekking . Ik zelf vind dit voorbijgestreefd want niemand wint er mee . We staan ten dienst van onze stad ,regio ,provincie  land en in dit geval Eu . Maar de grootse roep  is die van de bevolking .

De bevolking  is sinds heel lang terug uiteen gegroeid  rechts staat meer haaks op links en beide geven ze elkaar de schuld van meerdere problematieke .Waar is de uitweg is voor velen is  de vraag of  er nog vertrouwen is  in zij die ons land besturen . Moeilijk om te weerleggen in zo een woelige periode .Maar als we kijken naar de toekomst moeten we zoeken naar balans en eenvoud in alles wat ons bind .Een oplossing zit vervat in een lopende ideologie die zich heeft verwaterd  in de wereld maar hier nu zo hard nodig is  .Het personalisme  van de 21ste eeuw is broodnodig . De mens staat centraal maar alles wat hier aan vast hangt  is even belangrijk dit is de sleutel om verder te bouwen aan het einde en het begin voor het nieuwe .

We gaan deze dagen nog donkerder in dan  het donker .Zelfs met de wijze raad mag er toch dat streepje licht komen  voor zij die het nodig hebben  . Ik vraag niks  alleen u begrip .

Delen in plaats van te nemen.
Respect  in plaats van het voorrecht .
Niet ik maar wij .
Niet die druk maar een gezamenlijk tempo op zoek naar balans .
Luissteren in plaats van roepen .
Vrede in plaats van oorlog .
Niet zij of hij maar wij

Dennis de poorter blog bericht voor een afscheid te ne men van 2018 en te beginnen in 2019