De tolerantie voorbij ? Elk leven begint in de blik van de anderen!

Beste vrienden, lezers  na een lange tijd van bezinning ben ik terug in mijn pen  gekomen. Ik nam tijd om onze maatschappij en het gedrag van onze leefwereld  in een ander spectrum, kader te zien. Iedereen is verantwoordelijk voor de dingen die hij of zij kan bereiken en hierover gaan we het hebben in dit eerste artikel voor 2021

Elk leven begint in de blik van de anderen. En dat klopt de emotie de wij geven aan onze naasten is er een van warmte en genegenheid maar ook een van verwachtingen.

We leven in een korte periode veel te snel met daarbij de hoge verwachtingen aan onze jonge generatie. Deze hoop op morgen is er een waarbij het zwaard van damocles boven het hoofd hangt aan fijne draad van onze toekomst. 

Onze maatschappij is oppervlakkig en leeft op golven van de economie. Men is het spoor bijster om de waarden en normen te accepteren in hun leefwereld. Ik geloof ook dat het deels onze eigen fout is. Sartre geeft in zijn boeken een liberale ingeving en gedachte goed weer dat het individu op de voorgrond met het zelfbeschikkingsrecht over wat men zelf wil bereiken en denken ongeacht wat anderen denken een belangrijk element is voor onze samenleving. 

Is de maatschappij de tolerantie voorbij?

Is er door de jaren heen met alle aspecten een wereld ontstaan van hardheid. Een wereld met het oog op eigen rendement.  een wereld waar emotie abrupt wordt afgeblokt? Ik ben bescheiden maar mis die genegenheid en verbondenheid in de steden in Vlaanderen.

Een koude kille blik op de morgen geeft aan dat we zijn vastgeroest in 2 werelden die geen combinatie zijn. En hierbij weinig keuze laten aan het humane. We leven vandaag in de stromingen van vooruitgang gekoppeld aan waarden en normen. Maar door de te hoge verwachtingen blokkeert het systeem. Men moet voor het geluk en het imago altijd meer bereiken en dit gekoppeld aan de sociale media.

De wil om belangrijk of populair te zijn is in dezelfde stroom van het geluk een graaicultuur naar meer. We verliezen in de strijdt ons zelfbeeld als mens maar ook onze identiteit.  Wie zijn we nog als we niet mee surfen, wie zijn we als we blij zijn met minder. wat met de teleurstelling? of de hulp geven aan naasten?

Terechte vragen vind ik! 

Maar hoe zijn we zover kunnen geraken dat de persoon alleen maar herkenbaar is aan een onderwerp? Is het stadium dat we nu bereiken en eindpunt? 

Door onze individuele vrijheid, en leefwereld zonder grenzen zonder enige begeleiding maken mensen fouten. Hij of zij zal altijd afhankelijk zijn van naasten ook al is hij vrij van gedachte alleen het ego om de reactie op te nemen is vrij en dat is het vrije denken van de mens in het denken en doen in zijn leefomgeving. Hierdoor leven we naast elkaar. Doordat de grenzen vielen, de muren waarbij men respect en zelfrespect leerden is vergane glorie geworden. De diep geworteld waarden en normen van een maatschappij verwateren met de dagleven op golven van gemaakt geluk zonder te weten dat een tegenvaller mensen dieper sleurt dan vroeger. De moed om terug op te staan is weg en zit nu ingebed in een onaantastbare generatie waar men niet stilstaat bij de toekomst. Een gehoopte toekomst van minder nemen moet zijn en meer een van geven. Geven in de tolerantie van naasten liefde, van empathie, van het respect.

Het stadium is nog niet bereikt maar we staan als koorddanser op een stuk koord dat slapper en dunner word. Wat kan men er aan doen? Het begint heel klein al op school als men creativiteit en oog op cultuur en vrijheid geeft. Dan komt er hoopvol van de oppervlakte toch een druppel die dieper geworteld geraakt. 

Als ook religie in Vlaanderen waar men vroeger volle kerken had zit ze nu maar voor 1/4 gevuld of juist 1/2.waarom deze terugval? Omdat men de diepte schuwt maar ook de traditie de diepere betekenis van empathie en levensleed en vreugde. Men is ingebed geraakt in de snelle oplossing voor problemen. Hierbij willen we leven aan 200 /uur maar verliezen we zingeving en realisme. Katholiek Vlaanderen is levend maar bescheiden in zijn eenvoud maar toch een hulp om mensen te helpe met de zingeving van het leven. Diepte die nu zeer weinig word aangeboord.  

Maar identiteit is niet alleen school, religie maar ook zelfbewustheid. 

Wie niet openstaat voor de wereld zal zich ook terugplooien op het kleine wat zijn omgeving ook moge zijn. In deze wereld vandaag de dag staat het individu op de voorgrond maar wel vastgemaakt aan wereldproblematiek. We spreken over klimaat, over de opwarming van onze wereld maar ook energie gebruik en de politieke machtsblokken en het terreur.

 Door het besef dat we alles sneller moeten hebben, uitvoeren is de economie de change maker op het schaakbord. We zoeken ademruimte en nood tot bezinning.  Bewust zijn we geworden door het virus dat ons hard trof. Terugplooien in goede zin. Als men hard werkte en geen tijd nam voor familie leefde men voor welvaart en oppervlakkigheid maar niet in de diepte om te zien dat de kinderen zo nodig hulp hadden in de weg naar de volwassen wereld. We leefde in een bubbel gesloten en alleen in de info die nodig was om meer te consumeren en verdienen het overbodige verviel in de roes van het bestaan.

Het nietige of zinloze vinden we deze tijden jammer genoeg terug.de muren vielen weg en zo ook een stuk verbondenheid en vertrouwen. dat een mens op is of leegte voel diep in zijn ziel is een teken van gebroken samenleving. door het te hard leven was er geen tolerantie voor de andere. Wie niet mee wil breekt af en geraakt sneller aan medicatie dan aan gepaste hulp. een systeem voor winnaars jammer genoeg!  de dokter zegt sneller depressie dan te luisteren naar de klachten in zijn mentaal welzijn men moet een 15 of 30min een verhaal bespreken en dat schets maakt van x of y voor een zeikte met gepaste medicatie. waar is de tijd dat men uren kon biechten waar is de dokter die na zijn praktijk nog mensen ontvangt voor een babbel?  we zijn beknot geraakt in the rat race en hierbij word in komende jaren de minderheid een meerderheid van gesneuvelden. we zijn de balans kwijt in ons bestaan. elk mens telt hoor ik nog roepen in de gangen of op straten waar is het nu? mensen zoeken terug zingeving!

een periode van rust en moed om veranderingen te doen zijn cruciaal om te rug te kunnen ademen.de natuur en mens zijn een biotoop waar men de ziel in vind. Zingeving in het beeld van marmer of juist de emotie in het schilderij of de gepaste muziek die je hoort. het is niet allemaal kommer en kwel op deze wereld maar toch de tolerantie naarmate men leef is een belangrijk ding. we moeten leven maar niet in hoogmoed niet in alles willen streven naar ultiem geluk. de waardering voor het nu zijn en delen met vrienden is een begin. de gedachtegang naar later is goed maar denk hierbij ook aan de mensen naast u. Winstbejag is ok maar niet alles is geld en geluk is niet te koop ook al zegt men dit de reclamespots.

de idealen, waarden, normen van een mens zijn een stukje van een puzzel die een persoon zijn hele leven zal leggen in afweging tot wat hem dierbaar is. de zin voor de simpelheid in plaats van de chaos onredelijkheid van de economische maatschappij.

daarom ook mijn begin zin terug geplaats. Elk leven begint in de blik van de anderen.