Euthanasie en waardig sterven waar begint het verhaal ?

 

  

Euthanasie  en waardig sterven waar begint het verhaal ?

Waar is het  begin voor dit verhaal .Dit artikel gaat zowel in vraag met ethiek als ook  de humaniteit in onze gemeenschap .Door een snel groeide groep richting de vergrijzing staat deze vraag heel belangrijk voor de toekomst van ons land maar ook de patiënt in kwestie .

 

Wat doet een mens als hij het mentaal of fysiek niet meer aankan . Elke dag zichzelf wijsmaken dat het beter wordt maar  in plaats daarvan ziet  de patiënt  zich zelf weg glijden in een schim van wie hij of zij was  . Mensen die dit meemaken en het zelf niet meer aankunnen  kunnen door deze optie hun leven waardig laten weg vloeien .

 

Wat is de toestand in ons land :In België is euthanasie geregeld in de Euthanasiewet van 28 mei 2002. Op 23 september 2002 is deze wet in werking getreden. Euthanasie moet steeds door een arts gebeuren. Deze  arts moet zeker zijn dat de patiënt zich in een medisch uitzichtloze toestand bevindt van aanhoudend en ondraaglijk fysiek of psychisch lijden en dat dit het gevolg is van een ernstige en ongeneeslijke, door ongeval of ziekte veroorzaakte aandoening.

Als daarbij  de arts van mening is dat de patiënt niet binnen afzienbare tijd zal overlijden, moet hij een tweede arts raadplegen. Die tweede arts moet bovendien psychiater of specialist zijn in de aandoening waaraan de patiënt lijdt. Daarbij  moet ook het contact  worden opgenomen van een arts die onafhanlijk is  aan beide partijen .Voor  de echte dood   moet  er minstens één maand  tussen het schriftelijk verzoek van de patiënt en het toepassen van de euthanasie zijn .

 

Lijden en sterven zijn niet de favoriete aandachtspunten voor het individu in onze samenleving. Toch kan geen mens eromheen. En men wil wel graag overal zijn zeg in hebben. Zou men dan ook niet beter zijn eigen dood zelf regelen als het leven ondraaglijk wordt? Of moet men tevreden zijn met een zo draaglijk mogelijk levenseinde? Wat hebben anderen in de samenleving met mijn en jouw dood te maken? Moet het leven tot elke prijs verlengd worden?

 

Ik vind deze vragen zeer moeilijk te beantwoorden omdat elk mens de kans op leven moet krijgen en ook moet trachten voor het meest waardige te streven in zijn of haar bestaan . We spreken erover  om te vechten voor de goede zaak . Maar op het moment dat de dag komt dat die  gang  te smal word en het licht bijna dooft wil ik zelf die beslissing kunnen nemen.  Als men de klik maakt dat het niet meer gaat dan is  vastberadenheid hun lot . Samen  in die omgeving moet men dan  proberen het te vaten en hopen op een  mooi afscheid en herinnering van de patiënt. 

 

Ik stel me hierbij ook de vraag is de dokter in kwestie een moordenaar of juist de verlosser? Het geven van de dodelijke spuit of de gif Bekker is de meeste gevallen pijnloos en zal de patiënt  zachtjes  doen weg glijden in een slapende roes . Deze manieren zijn moeilijk te vaten maar we moeten durven erbij stil te staan voor de toekomst. Volgens mij is de dokter in dit geval beide doordat de uitzichtloze  manier van lijden moeilijk te aanvaarden is en daardoor de patiënt helpt die weg te nemen maar voordat dit kan gebeuren spuiten ze hem of haar in om toch nog zo lang mogelijk te leven . Het is voor deze vraag  een zeer moeilijk oordeel te velen maar voor de dokter zelf is het ook mentaal moeilijk om dit te doen .Daarom  geeft  dit al weer dat er  geen kant en klare oplossing is voor deze ethische kwestie .

 

Wat het moeilijkste deel is aan dit artikel is dat ik ook een christen ben en daardoor voor een moeilijke keuze sta .God heeft moord verboden, dat staat in de bijbel . En euthanasie is in feite eigenlijk moord. En wie zijn wij dat wij beslissen of iemand dood gaat of niet? Dat kan alleen God. Hij beslist wanneer wij sterven, en niet wij zelf. maar toch vind ik dat men redelijk moet zijn  als men heeft geleefd of wil leven en  het lukt niet  door de ziekte dan is nodeloos afzien geen optie  en mag de patiënt in dit geval een keuze maken om dit te doen .door voor deze keuze te kiezen is zowel de manier  waarop je alles zelf regelt richting de begrafenis en ook je  familie dragelijker.

 

 

Mijn artikel spreekt hierover leven en dood . Een dunne lijn die moeilijk te vaten is maar ook zo kwetsbaar is  .Ieder mens moet in zijn toestand kunnen oordelen of hij of zij nog wil leven  in een zeer moeilijk in te schatten situatie nargelang het dossier .Wat betreft de kerk is dit verhaal  dat steeds een moeilijke noot  zal blijven . Ook  binnen de politiek en departementen zal men zware wateren moeten doorzwemen om toch verder in de toekomst te kijken voor euthanasie  . Deze vrijheid mag men niet vergeten . Men moet in eer en geweten kunne oordelen  wat men kan doen .Daarbij  vergeet  niet dat pijn en lijden op lange termijn ook een mens verzwak en daardoor de hoop laat varen . De toekomst  gaat vooruit in pinbestrijding maar wie wil leven als een plant ? zijn wij als mens instaat hierover te oordelen voor iemand anders . Ik vind van niet die  keuzes zijn  zo vaak doordacht en in vraag gesteld tot in het oneindige  daarom respecteer die moeilijke maar ook moedige  keuze  voor euthanasie. leven en laten leven soms hier maar ook aan de andere kant !